"ΧΑΙΡΕ"-"ΧΑΙΡΕΤΕ"

Ἡ καθαρὰ ἑλληνικὴ ίδιαιτερότης ὡς πρὸς τὸν χαιρετισμὸ (δηλαδὴ νὰ εὐχόμαστε χαρὰ) ἔχει ἀτόφυα ἐπιβιώσει ἀπὸ τὸ παρελθόν.
Σχετικὰ μὲ τὸ "χαῖρε" διαβάζουμε:"...οὕτως ἀλλήλους, οὐ μόνον τὸ πρῶτον ἐντυγχάνοντες, ἀλλὰ καὶ διαλυόμενοι ἀπ' ἀλλήλων, ἀντὶ τοῦ "ὑγιαίνειν" καὶ "ἐρρώσθαι", "χαίρειν" διεκελεύοντο ἀλλήλοις...Ἀρχαίον ἔθος (συνήθεια)...οἱ δὲ λέγοντες πρῶτον Κλέωνα χρήσασθαι τούτῳ, ψεύδονται". Καὶ ὁ Λουκιανὸς συμπληρώνει:"τὸ μὲν δὴ χαίρειν, ἀρχαία μὲν ἡ προσαγόρευσις, οὐ μὴν έπικὴ μόνον, οὐδὲ ὑπὸ τὴν πρώτην ἔντευξιν, ἀλλὰ καὶ πρῶτον ἰδόντες ἀλλήλους ἔλεγον αὐτό".

ΠΗΓΗ:ἙΛΛΗΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ,"μαθήματα άρχαίας ἕλληνικὴς γλώσσης",α΄ κύκλος σπουδῶν,ἐκδόσεις Γεωργιάδου.