Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος

Το απόλυτα κομβικό σημείο της ελληνικής ιστορίας

Την ώρα που η Ελλάδα περνούσε τον χρόνο της με "κοκορομαχίες" στην Αθήνα και "κλωτσομπουνίδια" στην επαρχία, στην Ευρώπη υπήρχαν εξελίξεις. Ο τρομερός ανταγωνισμός της Αγγλίας με τη φιλόδοξη Γερμανία είχε αλλάξει τις ισορροπίες. Η Γαλλία είχε "υποχωρήσει" και η Σοβιετική Ένωση απλά καιρο¬φυλα¬κτούσε, χωρίς να τολμά να βγει από το "καβούκι" της.
Ο ανταγωνισμός των ισχυρών αναγκαστικά μεταφερόταν και στα εσωτερικά των "Μπανανιών". Οι γερμανόδουλοι στην Αθήνα είχαν ισχυροποιηθεί και ανταγωνίζονταν στα ίσα τους αγγλόδουλους. Οι γαλλόδουλοι είχαν συνθλιβεί και οι σοβιετό¬δουλοι κομμουνιστές απλά μιμούνταν τη "μητέρα" τους. Όπως η "μητέρα" καθόταν κρυμμένη στην παγωμένη φωλιά της, ελπίζοντας να επωφεληθεί από τις συγκρούσεις των φασιστών, έτσι κι αυτοί κάθονταν κρυμμένοι στα υπόγεια, ελπίζοντας.
Ξεσπάει ο πόλεμος και γίνεται "ανάσταση Κυρίου". Οι Γερμανοί μπαίνουν στην Ελλάδα. Οι φασίστες μπήκαν μέσα στη φασιστική Ελλάδα. Κατακτήθηκε η χώρα. Μια χώρα όμως —όπως η Ελλάδα εκείνης της εποχής— με συγκρουόμενα εσωτερικά συμφέροντα δεν έχει ενιαία συμπεριφορά. Οι Γερμανοί για κάποιους Έλληνες ήταν πραγματικοί εχθροί, για κάποιους άλλους ήταν φίλοι και για κάποιους άλλους ήταν απλά ανταγωνιστές. Αλλιώς αντιμετωπίζεις κάποιον όταν αυτός είναι φίλος, αλλιώς όταν αυτός είναι εχθρός κι αλλιώς όταν είναι απλά ανταγωνιστής.
Η παρουσία των Γερμανών δηλαδή στη χώρα ανάγκασε τα "ειδικά" συμφέροντα του ελληνικού λαού να εκδηλωθούν σε όλη τους την ένταση. Οι Γερμανοί ήταν πραγματικοί εχθροί για δύο παράγοντες. Ήταν εχθροί του λαού, γιατί του κατέκτησαν την πατρίδα. Ταυτόχρονα ήταν εχθροί και των "κομμουνιστών", γιατί ήταν "αντικομμουνιστές". Για τους γερμανόδουλους όμως αυτοί οι εχθροί του λαού και των "κομμουνιστών" ήταν φίλοι. Ήταν οι φίλοι, που θα τους εξασφάλιζαν την εξουσία. Για τους Αγγλόδουλους ήταν οι ανταγωνιστές των "αφεντικών" που τους αφαίρεσαν την εξουσία και την έδωσαν στους αντιπάλους τους.
Γνωρίζοντας κάποιος αυτά τα συμφέροντα και τις σχέσεις αυτές, μπορούσε να προβλέψει και τις συμπεριφορές που θ' ακολου¬θούσαν. Δεν χρειάζεται κάποιος να γνωρίζει την ιστορία. Ήταν δεδομένο λοιπόν ότι λαός και Αθήνα θα είχαν διαφορετικές συμπεριφορές. Το ίδιο θα γινόταν και στο επίπεδο της άρχουσας τάξης. Φασίστες και φασίστες θα είχαν και μεταξύ τους διαφο¬ρετικές συμπεριφορές.
Ο λαός λοιπόν, όπως ήταν φυσικό, βγήκε στα βουνά για ένοπλο απελευθερωτικό αγώνα. Βγήκε στα βουνά, για να κάνει αντίσταση στον κατακτητή. Στον ξένο φασίστα, που του πήρε την πατρίδα. Κοντά σ' αυτόν βγήκαν στο βουνό και οι ΚΚΕδες, εφόσον πραγματικοί εχθροί τους είχαν την εξουσία. Δεν τους "χωρούσε" η Αθήνα. Είχαν παράνομο μηχανισμό και ήταν εντοπισμένοι από τους χαφιέδες των Γερμανών.
Ήταν θέμα επιβίωσής τους να εγκαταλείψουν την Αθήνα. Απέναντί τους εκτός από τους συνηθισμένους τοπικούς φασίστες είχαν και τους Γερμανούς φασίστες, να τους κυνηγούν. Κοντά στους τοπικούς φασίστες, που λίγο-πολύ τους είχαν συνηθίσει, βρήκαν τους φουριόζους "Ούννους" με ακόμα χειρότερες διαθέσεις.
Από την πλευρά των μεγαλοαστών είχαμε διαφορετικές συμπεριφορές, οι οποίες ήταν ανάλογες των προτιμήσεών τους. Οι γερμανόδουλοι φασίστες είχαν επιτέλους την ευκαιρία να μονοπωλήσουν την εξουσία. Σαν να μην είχε κατακτηθεί ποτέ η πατρίδα τους, συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς. Διεκδικούσαν πόστα κι αξιώματα, αδιαφορώντας αν αυτά τους τα έδιναν ξένοι κατακτητές. Παρακαλούσε ο Θεόδωρος Πάγκαλος για την πρωθυ¬πουργία, αλλά δεν τον ήθελαν οι Γερμανοί, γιατί τον θεωρούσαν "ανισόρροπο". Προτίμησαν τον μεθύστακα τον Ράλλη, που ήταν πιο "ισορροπημένος".
Οι αγγλόφιλοι συνάδερφοί τους απλά εγκατέλειψαν την πρωτεύουσα. Έφυγαν από τη χώρα μέχρι να περάσει η "ουννική μπόρα". Εμπιστεύτηκαν τις τύχες τους στα χέρια των "αφεντικών". Αν νικούσαν τα δικά τους "αφεντικά", θα τους ξανάδιναν την εξουσία στην πατρίδα τους. Αν δεν νικούσαν, απλά θα τους ζητούσαν την προστασία των "εμιγκρέδων". Ήθελε λέει και ο Καραμανλής ν' ανέβει στο βουνό, αλλά προτίμησε να πάει στο Κάιρο. Κι ένας άλλος ήθελε να πετάξει, αλλά προτίμησε να περπατήσει. Αστεία πράγματα, αστείων ανθρώπων. Μάλλον και ο Παπανδρέου ήθελε να πάει στο βουνό, αλλά δεν βρήκε δωμάτιο να κλείσει στην Αράχοβα. Πολύς κόσμος στο βουνό. Σαν εορταστικό τριήμερο.
Αυτό το οποίο πρέπει να μείνει στον αναγνώστη είναι ότι οι ΔΕΞΙΟΙ φασίστες των Αθηνών στον μεγάλο αγώνα των Ελλήνων, είτε συνεργάστηκαν με τον κατακτητή είτε δήλωσαν "απόντες". Ήταν είτε προδότες, που άξιζαν τον θάνατο, είτε φυγόμαχοι, που άξιζαν την περιφρόνηση. Η εμφάνιση των Γερμανών δηλαδή στην Αθήνα διέσπασε τη φασιστική ΔΕΞΙΑ. Οι γερμανόφιλοι ΔΕΞΙΟΙ συνεργάστηκαν με τα αφεντικά τους και οι αγγλόφιλοι ΔΕΞΙΟΙ εγκατέλειψαν τη χώρα.
Ανάλογη πορεία με τους κορυφαίους της ΔΕΞΙΑΣ είχε και η βάση της ΔΕΞΙΑΣ. Ο επαρχιακός κρατικός και παρακρατικός μηχανισμός της ΔΕΞΙΑΣ συνέχισε το "έργο" του, χωρίς να επηρεαστεί από τη διάσπαση της κορυφής. Δεν είχε λόγο εκείνος ο μηχανισμός να διασπαστεί, γιατί δεν αλλοιώθηκαν τα δεδομένα για τα οποία δημιουργήθηκε. Αυτός ο μηχανισμός έλεγχε την επαρχία για λογαριασμό της Αθήνας. Τώρα το αν η Αθήνα αποφάσιζε μέσα στη βρετανική πρεσβεία ή στα γραφεία της Γκεστάπο, αυτό δεν ήταν κάτι που αφορούσε τα στελέχη αυτού του μηχανισμού. Αυτοί για τον μισθό τους δούλευαν. Οπότε γι' αυτούς ίσχυε το Business as usual.
Οι Γερμανοί θα έλεγχαν την κυβέρνηση των Αθηνών και το φασιστικό κράτος της ΔΕΞΙΑΣ θα μετέφερε αυτόν τον έλεγχο σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της επικράτειας. Ο ΔΕΞΙΟΣ κρατικός μηχανισμός ήταν στη διάθεση των κατακτητών. Ο μηχανισμός, που το 1942 έκανε την πρώτη μαζική κινητοποίηση στα χρόνια της κατοχής. Την κινητοποίηση εναντίον της διορισμένης από τους Γερμανούς κυβέρνησης Τσολάκογλου.
Ο μηχανισμός, που εξέπληξε τους Γερμανούς με την αγωνιστικότητά του. Την πρώτη σε ολόκληρη την κατεχόμενη Ευρώπη. Με ποια αιτήματα; Για την ελευθερία; Για την ανεξαρ¬τησία; Για τα δικαιώματα των πολιτών; Όχι βέβαια. Τα αιτήματα ήταν τα γνωστά των δημοσίων υπαλλήλων. Σε μια κατακτημένη πατρίδα βγήκαν στους δρόμους για να διεκδικήσουν αύξηση των αποδοχών τους.
Εκ του ασφαλούς διαδήλωση, εφόσον ήταν δεδομένη η συνεργασία τους με τους Γερμανούς. Δεν έρχονταν σε σύγκρουση με τις δυνάμεις κατοχής, αλλά με τους συνεργάτες των δυνάμεων κατοχής. Αν δηλαδή οι Γερμανοί μέσω του Τσολάκογλου τούς έδιναν αυξησούλα, θα ήταν ήσυχοι.
Για να γνωρίζουν και οι νεότεροι ότι στην Ελλάδα έχει μακρά ιστορία η "αγωνιστικότητα" των δημοσίων υπαλλήλων. Αυτή ήταν η συμπεριφορά των ΔΕΞΙΩΝ φασιστών του επίσημου ελληνικού κράτους.
Οι μόνοι φασίστες που βγήκαν στο βουνό ήταν αυτοί οι οποίοι έκαναν την ανάγκη τους φιλοτιμία. Οι σταλινικοί του ΚΚΕ, που δεν τους έπαιρνε να παραμείνουν στην Αθήνα, δεν μπορούσαν να "φιλοξενηθούν" από τη Σοβιετική Ένωση ως "εμιγκρέδες" και ταυτό¬χρονα έβλεπαν σαν ευκαιρία να ισχυροποιηθούν μέσα από τον λαϊκό αγώνα. Οι μόνοι άκαπνοι του βουνού. Οι "καθοδηγητές", που βγήκαν στο βουνό, για να "καπελώσουν" τον λαϊκό αγώνα.
Στο μεταξύ στο βουνό γίνονταν ανεπανάληπτα πράγματα. Ένας λαός ταλαιπωρημένος και βασανισμένος έβρισκε την ευκαιρία να πάρει τα πράγματα στα χέρια του. Ένας λαός, που άφησε άφωνη την Ευρώπη. Ένας λαός, που είχε βάλει ως στόχο να μιμηθεί τους αρχαίους προγόνους του. Ένας λαός, που έβλεπε τους Ούννους σαν "Πέρσες", χωρίς να παραβλέπει τους "μηδίσαντες" της Αθήνας. Ένας λαός, που κατόρθωσε το ακατόρθωτο. Ένας λαός, που με το αίμα του έδωσε την ελπίδα κι αποτέλεσε έμπνευση για όλους τους λαούς της Ευρώπης.
Τι κατάφερε αυτός ο λαός και έγινε η ελπίδα της Ευρώπης; Σε μια γερμανοκρατούμενη Ελλάδα ν' απελευθερώσει το μεγαλύτερο μέρος της, παρουσία των Γερμανών. Παρουσία των Γερμανών σε πλήρη ισχύ και όχι κατά τη διάρκεια της κατάρρευσής τους. Πολεμούσε με καρυοφύλλια και μουσκέτα τις σιδερόφρακτες στρατιές των Γερμανών, όταν αυτές ήταν αήττητες σε όλα τα μέτωπα. Εξοπλιζόταν με όπλα των κατακτητών, όταν αυτά σκότωναν.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ