Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος

Το απόλυτα κομβικό σημείο της ελληνικής ιστορίας

Την ώρα που η Ελλάδα περνούσε τον χρόνο της με "κοκορομαχίες" στην Αθήνα και "κλωτσομπουνίδια" στην επαρχία, στην Ευρώπη υπήρχαν εξελίξεις. Ο τρομερός ανταγωνισμός της Αγγλίας με τη φιλόδοξη Γερμανία είχε αλλάξει τις ισορροπίες. Η Γαλλία είχε "υποχωρήσει" και η Σοβιετική Ένωση απλά καιρο¬φυλα¬κτούσε, χωρίς να τολμά να βγει από το "καβούκι" της.
Ο ανταγωνισμός των ισχυρών αναγκαστικά μεταφερόταν και στα εσωτερικά των "Μπανανιών". Οι γερμανόδουλοι στην Αθήνα είχαν ισχυροποιηθεί και ανταγωνίζονταν στα ίσα τους αγγλόδουλους. Οι γαλλόδουλοι είχαν συνθλιβεί και οι σοβιετό¬δουλοι κομμουνιστές απλά μιμούνταν τη "μητέρα" τους. Όπως η "μητέρα" καθόταν κρυμμένη στην παγωμένη φωλιά της, ελπίζοντας να επωφεληθεί από τις συγκρούσεις των φασιστών, έτσι κι αυτοί κάθονταν κρυμμένοι στα υπόγεια, ελπίζοντας.
Ξεσπάει ο πόλεμος και γίνεται "ανάσταση Κυρίου". Οι Γερμανοί μπαίνουν στην Ελλάδα. Οι φασίστες μπήκαν μέσα στη φασιστική Ελλάδα. Κατακτήθηκε η χώρα. Μια χώρα όμως —όπως η Ελλάδα εκείνης της εποχής— με συγκρουόμενα εσωτερικά συμφέροντα δεν έχει ενιαία συμπεριφορά. Οι Γερμανοί για κάποιους Έλληνες ήταν πραγματικοί εχθροί, για κάποιους άλλους ήταν φίλοι και για κάποιους άλλους ήταν απλά ανταγωνιστές. Αλλιώς αντιμετωπίζεις κάποιον όταν αυτός είναι φίλος, αλλιώς όταν αυτός είναι εχθρός κι αλλιώς όταν είναι απλά ανταγωνιστής.
Η παρουσία των Γερμανών δηλαδή στη χώρα ανάγκασε τα "ειδικά" συμφέροντα του ελληνικού λαού να εκδηλωθούν σε όλη τους την ένταση. Οι Γερμανοί ήταν πραγματικοί εχθροί για δύο παράγοντες. Ήταν εχθροί του λαού, γιατί του κατέκτησαν την πατρίδα. Ταυτόχρονα ήταν εχθροί και των "κομμουνιστών", γιατί ήταν "αντικομμουνιστές". Για τους γερμανόδουλους όμως αυτοί οι εχθροί του λαού και των "κομμουνιστών" ήταν φίλοι. Ήταν οι φίλοι, που θα τους εξασφάλιζαν την εξουσία. Για τους Αγγλόδουλους ήταν οι ανταγωνιστές των "αφεντικών" που τους αφαίρεσαν την εξουσία και την έδωσαν στους αντιπάλους τους.
Γνωρίζοντας κάποιος αυτά τα συμφέροντα και τις σχέσεις αυτές, μπορούσε να προβλέψει και τις συμπεριφορές που θ' ακολου¬θούσαν. Δεν χρειάζεται κάποιος να γνωρίζει την ιστορία. Ήταν δεδομένο λοιπόν ότι λαός και Αθήνα θα είχαν διαφορετικές συμπεριφορές. Το ίδιο θα γινόταν και στο επίπεδο της άρχουσας τάξης. Φασίστες και φασίστες θα είχαν και μεταξύ τους διαφο¬ρετικές συμπεριφορές.
Ο λαός λοιπόν, όπως ήταν φυσικό, βγήκε στα βουνά για ένοπλο απελευθερωτικό αγώνα. Βγήκε στα βουνά, για να κάνει αντίσταση στον κατακτητή. Στον ξένο φασίστα, που του πήρε την πατρίδα. Κοντά σ' αυτόν βγήκαν στο βουνό και οι ΚΚΕδες, εφόσον πραγματικοί εχθροί τους είχαν την εξουσία. Δεν τους "χωρούσε" η Αθήνα. Είχαν παράνομο μηχανισμό και ήταν εντοπισμένοι από τους χαφιέδες των Γερμανών.
Ήταν θέμα επιβίωσής τους να εγκαταλείψουν την Αθήνα. Απέναντί τους εκτός από τους συνηθισμένους τοπικούς φασίστες είχαν και τους Γερμανούς φασίστες, να τους κυνηγούν. Κοντά στους τοπικούς φασίστες, που λίγο-πολύ τους είχαν συνηθίσει, βρήκαν τους φουριόζους "Ούννους" με ακόμα χειρότερες διαθέσεις.
Από την πλευρά των μεγαλοαστών είχαμε διαφορετικές συμπεριφορές, οι οποίες ήταν ανάλογες των προτιμήσεών τους. Οι γερμανόδουλοι φασίστες είχαν επιτέλους την ευκαιρία να μονοπωλήσουν την εξουσία. Σαν να μην είχε κατακτηθεί ποτέ η πατρίδα τους, συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς. Διεκδικούσαν πόστα κι αξιώματα, αδιαφορώντας αν αυτά τους τα έδιναν ξένοι κατακτητές. Παρακαλούσε ο Θεόδωρος Πάγκαλος για την πρωθυ¬πουργία, αλλά δεν τον ήθελαν οι Γερμανοί, γιατί τον θεωρούσαν "ανισόρροπο". Προτίμησαν τον μεθύστακα τον Ράλλη, που ήταν πιο "ισορροπημένος".
Οι αγγλόφιλοι συνάδερφοί τους απλά εγκατέλειψαν την πρωτεύουσα. Έφυγαν από τη χώρα μέχρι να περάσει η "ουννική μπόρα". Εμπιστεύτηκαν τις τύχες τους στα χέρια των "αφεντικών". Αν νικούσαν τα δικά τους "αφεντικά", θα τους ξανάδιναν την εξουσία στην πατρίδα τους. Αν δεν νικούσαν, απλά θα τους ζητούσαν την προστασία των "εμιγκρέδων". Ήθελε λέει και ο Καραμανλής ν' ανέβει στο βουνό, αλλά προτίμησε να πάει στο Κάιρο. Κι ένας άλλος ήθελε να πετάξει, αλλά προτίμησε να περπατήσει. Αστεία πράγματα, αστείων ανθρώπων. Μάλλον και ο Παπανδρέου ήθελε να πάει στο βουνό, αλλά δεν βρήκε δωμάτιο να κλείσει στην Αράχοβα. Πολύς κόσμος στο βουνό. Σαν εορταστικό τριήμερο.
Αυτό το οποίο πρέπει να μείνει στον αναγνώστη είναι ότι οι ΔΕΞΙΟΙ φασίστες των Αθηνών στον μεγάλο αγώνα των Ελλήνων, είτε συνεργάστηκαν με τον κατακτητή είτε δήλωσαν "απόντες". Ήταν είτε προδότες, που άξιζαν τον θάνατο, είτε φυγόμαχοι, που άξιζαν την περιφρόνηση. Η εμφάνιση των Γερμανών δηλαδή στην Αθήνα διέσπασε τη φασιστική ΔΕΞΙΑ. Οι γερμανόφιλοι ΔΕΞΙΟΙ συνεργάστηκαν με τα αφεντικά τους και οι αγγλόφιλοι ΔΕΞΙΟΙ εγκατέλειψαν τη χώρα.
Ανάλογη πορεία με τους κορυφαίους της ΔΕΞΙΑΣ είχε και η βάση της ΔΕΞΙΑΣ. Ο επαρχιακός κρατικός και παρακρατικός μηχανισμός της ΔΕΞΙΑΣ συνέχισε το "έργο" του, χωρίς να επηρεαστεί από τη διάσπαση της κορυφής. Δεν είχε λόγο εκείνος ο μηχανισμός να διασπαστεί, γιατί δεν αλλοιώθηκαν τα δεδομένα για τα οποία δημιουργήθηκε. Αυτός ο μηχανισμός έλεγχε την επαρχία για λογαριασμό της Αθήνας. Τώρα το αν η Αθήνα αποφάσιζε μέσα στη βρετανική πρεσβεία ή στα γραφεία της Γκεστάπο, αυτό δεν ήταν κάτι που αφορούσε τα στελέχη αυτού του μηχανισμού. Αυτοί για τον μισθό τους δούλευαν. Οπότε γι' αυτούς ίσχυε το Business as usual.
Οι Γερμανοί θα έλεγχαν την κυβέρνηση των Αθηνών και το φασιστικό κράτος της ΔΕΞΙΑΣ θα μετέφερε αυτόν τον έλεγχο σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της επικράτειας. Ο ΔΕΞΙΟΣ κρατικός μηχανισμός ήταν στη διάθεση των κατακτητών. Ο μηχανισμός, που το 1942 έκανε την πρώτη μαζική κινητοποίηση στα χρόνια της κατοχής. Την κινητοποίηση εναντίον της διορισμένης από τους Γερμανούς κυβέρνησης Τσολάκογλου.
Ο μηχανισμός, που εξέπληξε τους Γερμανούς με την αγωνιστικότητά του. Την πρώτη σε ολόκληρη την κατεχόμενη Ευρώπη. Με ποια αιτήματα; Για την ελευθερία; Για την ανεξαρ¬τησία; Για τα δικαιώματα των πολιτών; Όχι βέβαια. Τα αιτήματα ήταν τα γνωστά των δημοσίων υπαλλήλων. Σε μια κατακτημένη πατρίδα βγήκαν στους δρόμους για να διεκδικήσουν αύξηση των αποδοχών τους.
Εκ του ασφαλούς διαδήλωση, εφόσον ήταν δεδομένη η συνεργασία τους με τους Γερμανούς. Δεν έρχονταν σε σύγκρουση με τις δυνάμεις κατοχής, αλλά με τους συνεργάτες των δυνάμεων κατοχής. Αν δηλαδή οι Γερμανοί μέσω του Τσολάκογλου τούς έδιναν αυξησούλα, θα ήταν ήσυχοι.
Για να γνωρίζουν και οι νεότεροι ότι στην Ελλάδα έχει μακρά ιστορία η "αγωνιστικότητα" των δημοσίων υπαλλήλων. Αυτή ήταν η συμπεριφορά των ΔΕΞΙΩΝ φασιστών του επίσημου ελληνικού κράτους.
Οι μόνοι φασίστες που βγήκαν στο βουνό ήταν αυτοί οι οποίοι έκαναν την ανάγκη τους φιλοτιμία. Οι σταλινικοί του ΚΚΕ, που δεν τους έπαιρνε να παραμείνουν στην Αθήνα, δεν μπορούσαν να "φιλοξενηθούν" από τη Σοβιετική Ένωση ως "εμιγκρέδες" και ταυτό¬χρονα έβλεπαν σαν ευκαιρία να ισχυροποιηθούν μέσα από τον λαϊκό αγώνα. Οι μόνοι άκαπνοι του βουνού. Οι "καθοδηγητές", που βγήκαν στο βουνό, για να "καπελώσουν" τον λαϊκό αγώνα.
Στο μεταξύ στο βουνό γίνονταν ανεπανάληπτα πράγματα. Ένας λαός ταλαιπωρημένος και βασανισμένος έβρισκε την ευκαιρία να πάρει τα πράγματα στα χέρια του. Ένας λαός, που άφησε άφωνη την Ευρώπη. Ένας λαός, που είχε βάλει ως στόχο να μιμηθεί τους αρχαίους προγόνους του. Ένας λαός, που έβλεπε τους Ούννους σαν "Πέρσες", χωρίς να παραβλέπει τους "μηδίσαντες" της Αθήνας. Ένας λαός, που κατόρθωσε το ακατόρθωτο. Ένας λαός, που με το αίμα του έδωσε την ελπίδα κι αποτέλεσε έμπνευση για όλους τους λαούς της Ευρώπης.
Τι κατάφερε αυτός ο λαός και έγινε η ελπίδα της Ευρώπης; Σε μια γερμανοκρατούμενη Ελλάδα ν' απελευθερώσει το μεγαλύτερο μέρος της, παρουσία των Γερμανών. Παρουσία των Γερμανών σε πλήρη ισχύ και όχι κατά τη διάρκεια της κατάρρευσής τους. Πολεμούσε με καρυοφύλλια και μουσκέτα τις σιδερόφρακτες στρατιές των Γερμανών, όταν αυτές ήταν αήττητες σε όλα τα μέτωπα. Εξοπλιζόταν με όπλα των κατακτητών, όταν αυτά σκότωναν.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ

Τι είναι η Αριστερά;

Για να βρούμε έναν κοινό τόπο συνεννόησης, θα ξεκινήσουμε την ανάλυσή μας από την ορολογία της μεταπολίτευσης. Την ορολογία, η οποία αφορά τη δική μας τη γενιά. Αν καταλάβουμε τι ακριβώς περιγράφει η ορολογία αυτή και το πώς αποκρύπτει την αλήθεια, μπορούμε στη συνέχεια να καταλάβουμε και το πώς και από ποιους ξεκίνησε η παραπληροφόρηση. Μπορούμε να κατα­λάβου­με το πώς κάποιοι, λέγοντας όρους αληθείς, ψεύδονταν. Μπορού­με να καταλάβουμε ποιοι και πότε ξεκίνησαν το μεγάλο "παραμύθι".

Η Αριστερά στην Ελλάδα είναι μια περίεργη και περίπλοκη ιστορία. Είναι η παράταξη, η οποία αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο ότι το υπέρτατο κακό "ανθεί" μόνον κοντά στο υπέρτατο καλό. Τι σημαίνει αυτό; Το εξής απλό. Οι αριστεροί πολίτες στην Ελλάδα ήταν πάντα οι καλύτεροι πολίτες της ελληνικής κοινωνίας.

Καλύτεροι από την άποψη της γνώσης, της ενημέρωσης, της κοινωνικής ευαισθησίας και της αγωνιστικότητας για κοινούς στόχους. Χαρακτηριστικά, τα οποία είναι απαραίτητα να διακρίνουν τους πολίτες, ώστε να λειτουργήσει μια δημοκρατία. Χαρακτη­ρι­στικά, για τα οποία μπορούν να κριθούν συλλογικά οι άνθρωποι, οι οποίοι δραστηριοποιούνται μέσα στην κοινωνία.

Ενώ δηλαδή δεν μπορεί κάποιος να πει ότι η τάδε ή η δείνα παράταξη έχει καλύτερους ανθρώπους, μπορεί κάλλιστα να πει κάτι ανάλογο στο επίπεδο της πολιτικής. Εκεί υπάρχουν αντικειμε­νικά κριτήρια, όπου εξασφαλίζεται το αποτέλεσμα της κρίσης μέσω της στατιστικής. Η αριστερά είχε πάντα ανάμεσα στις τάξεις της τους καλύτερους πολίτες. Τους πιο μορφωμένους και τους πιο ενημερωμένους. Αυτούς που αγωνίζονταν για δικαιώματα. Αυτούς που δεν δίσταζαν να συγκρουστούν με την εξουσία για τα δικαιώ­ματα αυτά. Αυτούς που δεν "φιμώνονταν", όταν αντιλαμβά­νονταν μια αδικία.

Πολίτες των οποίων την ισχύ και την ποιότητα δεν μπορούσε ούτε καν να πλησιάσει η Δεξιά. Η Δεξιά των φοβισμένων κι αγράμ­ματων θρησκόληπτων. Των κακών πολιτών, που ακόμα και την απλή επιβίωση τη θεωρούσαν επιτυχία. Των κακών πολιτών, που αισθάνονταν άβολα ακόμα κι όταν τους παραχωρούνταν νέα δικαιώ­ματα. Των κακών πολιτών, που δεν ενημερώνονταν για τίποτε και δεν διαμαρτύρονταν ποτέ, γιατί τους έπειθε η εξουσία ότι τα πάντα γίνονταν —ακόμα και ερήμην τους— για το "καλό" τους. Μόνιμα αδρανείς, εκπαιδευμένοι από τη δογματική εκκλησία να υπομένουν τα πάντα, για να μπουν στον "παράδεισο". Έναν "παράδεισο", τον οποίο πάντα τους τον υπόσχονταν, αλλά ποτέ δεν είδαν.

Αυτοί οι άνθρωποι με αυτήν τη νοοτροπία ήταν πάντα κακοί πολίτες, γιατί απλούστατα δεν έλεγχαν και δεν μπορούσαν να ελέγχουν κανέναν. Οι χειρότεροι πολίτες στην ιστορία του τόπου. Πάνω στην αγωνία τους να "σωθούν", ανέχονταν τα πάντα. Ανέ­χονταν να καταπιέζονται οι ίδιοι και ανέχονταν να διώκονται οι υποτιθέμενοι εχθροί τους. Γιατί; Γιατί οι ηγέτες τους τούς έπειθαν ότι αυτοί οι "εχθροί" ήταν οι "υπεύθυνοι", οι οποίοι δεν τους επέ­τρεπαν να περάσουν στον "παράδεισο" που ονειρεύονταν.

Κάποτε αυτοί οι εχθροί ήταν οι "αντίχριστοι", που τους οδηγούσαν στην αμαρτία και μετά έγιναν οι κομμουνιστές, που τους απειλούσαν την περιουσία. Κάποτε οι "εχθροί" τους ήταν αυτοί οι οποίοι υποτίθεται έκαναν ανθρωποθυσίες, για να υπηρε­τη­σουν τον διάβολό τους και μετά έγιναν αυτοί οι οποίοι υποτίθεται έσφαζαν ανθρώπους με κονσερβοκούτια. Ό,τι ηλιθιό­τητα "κατα­σκεύ­αζε" η εξουσία, οι Δεξιοί την κατάπιναν εύκολα, χωρίς να την κρίνουν.

Ο Μεσαίωνας της αγραμματοσιάς ποτέ δεν εγκατέλειψε τη βάση της Δεξιάς κι αυτό είναι κάτι το οποίο το χρεώνεται. Το χρεώνεται όχι γιατί συμμετείχε σε εγκλήματα, αλλά γιατί ποτέ δεν εμπόδισε την ηγεσία της να εγκληματεί. Πάντα φοβισμένη ανεχόταν τα πάντα, γιατί απλούστατα δεν ήξερε τίποτε.

Επέτρεπε στους "παντογνώστες" "ποιμένες" της να κάνουν τα πάντα. Τους επέτρεπε να "καίνε" τους αιρετικούς κάθε είδους. Είτε αυτοί οι αιρετικοί ήταν θρησκευτικής φύσεως είτε πολιτικής. Στους δεξιούς δηλαδή χρεώνεται η "αδράνεια" της κοινωνίας. Μια πραγματική "τροχοπέδη" της κοινωνίας. Με το ζόρι βγήκαν από τον Μεσαίωνα των "πνευματικών" και αισθάνονται εξαιρετικά άβο­λα σε συνθήκες ελευθερίας.

Τα ακριβώς αντίθετα συνέβαιναν από την άλλη πλευρά. Είχαμε μια παράταξη καλών πολιτών, η οποία ελεγχόταν εξ’ ολοκλήρου από χαφιέδες. Είχαμε μια παράταξη, η οποία "έτρεχε", χωρίς στην ουσία να γνωρίζει πού πηγαίνει. Γιατί απλούστατα, όσες φορές δεν ήταν ακυβέρνητη, οδηγούνταν στο "φρέαρ της αβύσσου" από προδοτικές ηγεσίες.

Ό,τι αρνητικό έχει συμβεί στο έθνος και στην κοινωνία, έχει τύχει της υποστήριξης της ηγεσίας της Αριστεράς. Ηγέτες της Αριστεράς χρεώνονται τις μεγαλύτερες εθνικές και κοινωνικές καταστροφές. Ηγέτες της Αριστεράς "καπέλωσαν" τη μεταπολί­τευση και οι ίδιοι μας έβαλαν στην εμετική Νέα Τάξη.

Δεν χρειάζεται κάποιος να είναι ιστορικός, για να τα κατανοήσει όλα αυτά. Αρκεί να γνωρίζει μερικά βασικά πράγματα. Ποια γεγονότα "μάτωσαν" τον ελληνισμό και την ελληνική κοινωνία τον τελευταίο αιώνα; Η Μικρασιατική καταστροφή των εκατομμυρίων προσφύγων και του τραγικού ξεριζωμού του ελληνισμού από πατρίδες χιλιετιών. Ποιος ευθύνεται; Ο "αριστερός" Βενιζέλος. Μετά μπήκαμε στην τραγωδία του εμφυλίου, που κατέστρεψε στην κυριολεξία την ελληνική κοινωνία και ερήμωσε τον τόπο. Ποιος ευθύνεται; Ο "αριστερός" Παπανδρέου.

Από εκεί και πέρα τα πάντα γίνονταν με την ίδια λογική. Αυτοί οι οποίοι έδειχναν με το "δάχτυλο" τους Δεξιούς, ήταν οι ίδιοι που είτε δρομολογούσαν είτε απλά διευκόλυναν τα εγκλήματα της Δεξιάς. Ο εμφύλιος του Παπανδρέου ήταν αυτός ο οποίος όξυνε τα πάθη και "νομιμοποιούσε" το μεταπολεμικό παρακράτος της Δεξιάς.

Όταν δεν έφτανε το παρακράτος, για να ελεγχθεί ο ελληνικός λαός, μπήκαμε στην περίοδο της Χούντας. Ποιος ευθύνεται; Ο "αριστερός" Μητσοτάκης. Ο ανιψιός του Βενιζέλου. Όταν έπεσε η Χούντα, έχασε ο ελληνικός λαός την ευκαιρία για δημοκρατία, γιατί "καπελώθηκε" η μεταπολίτευση και οδηγηθήκαμε "άοπλοι" στην Νέα Τάξη. Ποιος ευθύνεται; Ο "αριστερός" Παπανδρέου. Ο γιος του Παπανδρέου. "Πάσες" μεταξύ τους παίζουν και ανάμεσά τους τρέχει ο λαός ως "κορόιδο".

Το πρόβλημα της Αριστεράς ήταν η "υγεία" της σε ένα "άρρωστο" περιβάλλον. Γιατί μπορούσε να "περπατάει" και οι ηγέτες της δεν την άφηναν να δει. Όμως, αυτός ο οποίος "περπατάει", χωρίς να βλέπει, "τσακίζεται". Αυτό ήταν το όλο μυστικό του σχεδιασμού. Αυτοί οι οποίοι είχαν όφελος από την "αρρώστια" της κοινωνίας, έλεγχαν εύκολα την Αριστερά, εκμεταλ­λευόμενοι τα χαρακτηριστικά της.

Αυτοί οι οποίοι είχαν όφελος από την "παραλυσία" της κοινωνίας, στηρίζονταν στο "ακίνητο" δεξιό της μέρος και παγί­δευαν το "κινητό" αριστερό της μέρος. Αν δηλαδή υποθέσουμε ότι η επάρατη Δεξιά φταίει για τη "μπανανοποίηση" της χώρας, η ισχύς της οφειλόταν καθαρά στο έλεγχο της Αριστεράς. Δεν θα υπήρχε δηλαδή η "αξέχαστη" Δεξιά, αν δεν υπήρχε μια εξίσου "αξέχαστη" αριστερή ηγεσία.

Αυτό είναι και το τραγικό της υπόθεσης. Το δυνατό "σημείο" της Αριστεράς είναι και η "αχίλλειος πτέρνα" της. Το θάρρος και η αγωνιστική της διάθεση την κάνουν "πλατφόρμα" για τον κάθε πονηρό. Δεν υπάρχει καιροσκόπος, που να μην έχει επιχειρήσει να την εκμεταλλευτεί. Δεν υπάρχει οπορτουνιστής, που να μην έχει επιχειρήσει να καπηλευτεί τους αγώνες της.

Αυτό είναι το όλο πρόβλημα. Ο κάθε κομπλεξικός, που βλέπει τη δική του προσωπική αδυναμία να πετύχει σε ένα "δεξιό" κράτος, χρησιμοποιεί την Αριστερά. Ο κάθε πονηρός, που θέλει να ανέλθει κοινωνικά και οικονομικά σε ένα κράτος, όπου ευνοούνται οι ισχυροί και οι πλούσιοι του δεξιού παρακράτους, χρησιμοποιεί ως "κεφάλαιο" τη δύναμη των πολλών.

Αυτό εκμεταλλεύτηκε η Δεξιά και έστησε το μονοπώλιό της. Έχοντας την εξουσία, μπορούσε να κάνει ό,τι θέλει. Γνώριζε τους κομπλεξικούς και τους θρασύδειλους, που είχαν παρεισφρήσει στη δημοκρατική παράταξη και αυτούς "αναγνώριζε" σαν ηγέτες της Αριστεράς. Αυτούς αναγνώριζε σαν επίσημα "φόβητρά" της, γιατί μπορούσε να τους δημιουργεί και άρα να τους ελέγχει. Γιατί μπορούσε να τους "ηρωοποιεί" με τα δικά της μέσα. Μπορούσε να τους υπόσχεται εύνοια και να τους απειλεί με καταστροφή. Με αυτούς συνεργαζόταν. Με αυτούς, που έπιναν καφέδες στα "κολα­στήρια". Με αυτούς, που έβγαιναν έξω στην κοινωνία με τα "σημάδια" από την αντιδεξιά τους δράση.

Με αυτούς τους "προοδευτικούς" συνεργάστηκε ο Ανδρέας στην εποχή της μεταπολίτευσης και φτάσαμε εδώ όπου φτάσαμε. Ας σκεφτεί ο αναγνώστης ποιοι ήταν αυτοί που κατά καιρούς πλαισίωσαν τον Ανδρέα κι ας αναρωτηθεί τι σχέση μπορούν να έχουν όλοι αυτοί με τον χώρο της Αριστεράς. Λαμόγια αυτής της ποιότητας η Δεξιά ποτέ δεν έβγαλε. Δεν μπορούσε να βγάλει. Δεν είχε τις δυνατότητες να το κάνει. Μπορεί οι δεξιοί ηγέτες να ήταν οι χειρότεροι του κόσμου, αλλά ήταν αυτοί που ήθελαν εκείνοι που τους ψήφιζαν.

Ήταν κακοί, ήταν στραβοί, ήταν φασίστες, αλλά δεν υποκρί­νονταν. Δεν είχαν τέτοια ανάγκη. Ήταν όμοιοι μ' αυτούς που τους ψήφιζαν. Είχαν περίπου τις ίδιες απόψεις και την ίδια νοοτροπία. Ήταν οι κακοί ηγέτες, που άρμοζαν σε μια μερίδα κακών πολιτών. "Άρρωστοι", που οδηγούσαν "αρρώστους".

Αντίθετα στην Αριστερά τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Λαός και ηγεσία ήταν τελείως διαφορετικά πράγματα. Εκεί ξεχείλιζε η υποκρισία, γιατί ένας "υγιής" λαός έπρεπε να ελεγχθεί από μια "άρρωστη" ηγεσία. Οι αριστεροί ψήφιζαν "ήρωα" ηγέτη και αυτός ήταν χαφιές. Ψήφιζαν κοινωνικό αγωνιστή και αυτός ήταν πληροφοριοδότης της ασφάλειας. Κοιμόνταν στα ίδια κελιά και δεν μπορούσαν να γνωρίζουν τι είναι ο διπλανός τους.

Αυτοί είναι παγκόσμιοι ρέκορντμαν. Όχι τον κόσμο, αλλά τον ίδιο τους τον εαυτό μπορούν να κοροϊδέψουν. Μόνον ένας αν­θρω­­πος που διασκεδάζει στα κολαστήρια, όταν δίπλα του υποφέρουν "σύντροφοι", μπορεί να φτάσει σε τέτοια επίπεδα "ποιότητας". Μόνον ένας άνθρωπος, ο οποίος ψευδοβογκάει εκεί όπου τα αδέρφια του βογκάνε πραγματικά, μπορεί να λεει ψέματα με άνεση αλήθειας.

Απλά είναι τα πράγματα. Δεν μπορείς να συναγωνιστείς τους αριστερούς ηγέτες στην υποκρισία. Δεν μπορείς να γίνεις Παπανδρέου από μόνος σου. Δεν έχεις το απαραίτητο "μπα­κράουντ". Δεν μπορείς να καταγγέλλεις τη δεξιά μισαλλοδοξία του εμφυλίου με την ποιότητα που το κάνει ο γιος του πρωθυπουργού που τον προκάλεσε. Δεν μπορείς να γίνεις Πάγκαλος από μόνος σου. Δεν έχεις το απαραίτητο "μπακράουντ". Δεν μπορείς να καταγγέλλεις τον δεξιό φασισμό με την ποιότητα που το κάνει ο αυθεντικός εγγονός του δεξιού δικτάτορα, που ήταν εμπνευστής των ταγμάτων ασφαλείας.

Δεν μπορείς να γίνεις Μελίνα από μόνος σου. Δεν έχεις το απαραίτητο "μπακράουντ". Δεν μπορείς να παριστάνεις με τέτοιο πάθος την "Ελληνίδα" με την ποιότητα που το κάνει κάποιος που σε όλη του τη ζωή θαυμάζει και συναναστρέφεται αποκλειστικά Εβραίους. Δεν μπορείς να γίνεις Τσοχατζόπουλος από μόνος σου. Δεν έχεις το απαραίτητο "μπακράουντ". Δεν μπορείς να κάνεις δεξίωση στο "four seasons" με την ποιότητα που μπορεί να το κάνει ο μεγαλύτερος "τρακατζής" που γνώρισαν ποτέ οι Έλληνες μετανάστες στη Γερμανία.

Ανάλογες πορείες έκαναν όλοι οι διαβόητοι "αριστεροί". Μόνον "αριστερός" μπορούσε να είναι ο Κωνσταντόπουλος. Ο αμείλικτος "διώκτης" της διαπλοκής και ταυτόχρονα έμμισθος δικηγόρος των διαπλεκομένων. Μόνον "αριστερός" μπορούσε να είναι ο αντι­χουντι­κός "αγωνιστής" Φλωράκης, ο οποίος έκανε πρωθυπουργό τον αποστάτη, που μας οδήγησε στη Χούντα. Μόνον "αριστερός" μπορούσε να είναι ο Γιωργάκης, που σήμερα καταγγέλλει τη Δεξιά για τα ίδια πράγματα που έκανε το κόμμα του.

Λίστα ολόκληρη μπορεί να κάνει κανείς με τα κατορθώματα και τις μικροπρέπειες της ηγεσίας των "προοδευτικών". Ο καθένας ό,τι μπορούσε έβαλε ως κεφάλαιο για ν' "αναρριχηθεί" στο σταρ σύστεμ της παράταξης. Όλα τα είδαμε στην εποχή της "αλλαγής". Είδαμε να παρελαύνει όλο το κοινωνικό "κατακάθι" της χώρας.

Άλλη παρίστανε την ερωμένη του Ανδρέα, άλλος κουβαλούσε την "πάπια" του Ανδρέα, άλλος του έβρισκε γκόμενες και άλλος του χάριζε ερωτικές "φωλιές". Ό,τι μπορούσε ο καθένας έκανε. Όλα για τον λαό. Όλα για τη "δημοκρατία". Όλα για να μην επανέλ­θει ποτέ η "επάρατη". Ποτέ και κανένας λαός δεν προδό­θηκε τόσο πολύ από τόσο μικρούς ανθρώπους όπως ο μεγάλος λαός της Αριστεράς.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ